Vlootdagen 17 mei 2008

From Vlootdagen 17...

Vlootdagen?
Mensen die mij kennen zullen wel denken dat ik gek geworden ben, want ik ben zo a-militair als ik weet niet wat. Maar zo zie je maar weer wat een blog voor gevolgen kan hebben, want omdat ik er nu met een doel foto's van kan maken, ben ik zowaar een keer mee geweest.
Voor kinderen is het natuurlijk een dagje uit zoiets. Zeker voor de mijne, want je kunt het werkelijk zo gek niet bedenken of ze willen er aan mee doen, op of in.
Een klimmuur? Ja hoor.... Geen hoogtevrees dan? Jawel, maar eerst proberen. Goeie eigenschap. Wij vonden de rij veel te lang, dus dat ging niet door. Wel een van de twee touwbanen gedaan, dat viel nog niet mee. En langlaufen. Die rij leek korter, dus vooruit. Maar wat ging dat gestuntel allemachtig langzaam zeg. En je staat daar als ouder wel een uur in de zon te bakken.
Ik dus klaar met mijn camera, al die guppies voorbij zien hakkelen, wankelen en plat zien gaan. En toen kwam Tirso. Nog nooit lange latten gezien en over die baan alsof ie gisteren uit Zwitserland was aangekomen. Ik kreeg nauwelijks de kans een foto te nemen, voor ik aangelegd had was ie al voorbij, hahaha. We stonden elkaar met open mond aan te kijken.
Ook Sebastian en zelfs Kyara ging het trouwens een stuk soepeler af dan veel andere kinderen, dus die ouders achter ons zullen wel blij geweest zijn, scheelt weer een kwartier :-)

Daarna richting boten, onderweg even bijtanken (het doe mij maar een biertje, een glas water én een tonic leverde me een meewarige blik op van de serveerster) en de H.M.S. van Galen op. Echt veel valt er niet te zien op zo'n schip eigenlijk.
Het leukste was nog de marinetruus die even niet oplette, want toen zaten mijn kids prompt alle drie in de reddingsloep. Dat mocht niet. Tja had je maar op je post moeten blijven :-)

Vanaf het grauwe grijze schip deden de kids alweer een andere interessante ontdekking: je kon met een Dinghy (als ik dat goed spel) het water op. Dat is een klein militair rubberbootje, dat dan als een raket door de Annabaai schiet.
Helaas...we waren net te laat, om vijf uur stopten ze er mee en het was al kwart voor zes en hielden het nu echt voor gezien.
Karin blij, want die krijgt al knikkende knieen als ze er naar kijkt.
Die houdt niet van zon, zee, zand, water en kokosnoten, dus waarom die in godsnaam ooit geemigreerd is naar een tropisch eiland midden in de oceaan mag Joost weten.
15 jaar Curaçao heeft slechts opgeleverd dat ze nu wel kokosnoten lust....

Het Dinghy varen zal voor een ander jaar zijn, want morgen zijn we al weer elders.

Klik op de link onder de foto voor het hele album.